بررسی و شناخت نظرات علمی در ارتباط با مولفه های زیستی و روانی کودکان مبتلابه اختلال اوتیسم

کودکان مبتلابه اختلال اوتیسم، اختلال آسپرگر یا اختلال رشدی فراگیر هستند که علاوه بر نقص در توانایی های اجتماعی و رفتارهای کلیشه ای تکراری، دارای تاخیر در توانایی های حرکتی نیز هستند. تاخیر در توانایی های حرکتی در کودکان اوتیستیک متنوع می باشد و شامل تاخیر در نشستن، خزیدن، راه رفتن و نیز قدم برداشتن غیرطبیعی، کنترل ضعیف وضعیتی و نیز ناتوانی در برنامه ریزی حرکتی می باشد. همچنین تقابل اجتماعی، نقص در استفاده از رفتارهای غیرزبانی و عدم ارتباطات متناسب باسن می باشد. بیماری اوتیسم به عنوان یک طیف در نظر گرفته می شود، چراکه تظاهرات آن بسیار متنوع و ناهمگن است. برای مثال ناتوانی های شناختی و کلامی در برخی از این بیماران بسیار شدید است، حال آنکه برخی دیگر دارای نبوغ ذهنی و استعداد بسیار بالایی هستند. هدف اصلی این تحقیق بررسی و شناخت نظرات علمی زیستی و روانی کودکان مبتلابه اختلال اوتیسم می باشد. با توجه به مبانی علمی می توان نتیجه گرفت که اختلال طیف اوتیسم بیماری ناتوان کننده ای است که تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی کلامی و غیرکلامی و توانایی یادگیری و برخی از احساسات حیاتی را دچار اختلال می کند. شیوع این بیماری در همه جهان و ازجمله ایران رو به افزایش است.