تاثیر روش یادگیری با روش آموزش انفرادی بر روی دانش آموزان نارساخوان پایه اول ابتدایی شهر یاسوج

هدف این تحقیق تاثیر روش یادگیری با روش آموزش انفرادی بر روی دانش آموزان نارساخوان پایه اول ابتدایی شهر یاسوج است و این که آیا مشکلات خواندن آن ها در گروه و با کمک یکدیگر حل می شود یا خیر؟ بنابراین از دو روش یادگیری یک ساو I و روش جیک ساو II استفاده شده است تا تاثیر آن در بهبود خواندن کودکان و یادگیری آن ها بررسی شود. با توجه به موضوع روش نیمه آزمایشی طرح پیش آزمون- پس آزمون انتخاب شده است. برای جمع آوری داده ها از مقیاس هوشی و کسلر استفاده شد و برای تعیین میزان اختلال خواندن دانش آموزان از آزمون تشخیص خواندن که معروف به آزمون شیرازی است استفاده شد همچنین از داده های به دست آمده حاصل از نتایج پیش آزمون، پس آزمون، آزمون تعقیبی و تاخیری، برای گردآوری اطلاعات استفاده شده است. ضریب روایی۸۵/۰ برآورد گردید و ضریب پایایی به روش باز آزمایی در طول یک ماه برای مقیاس کل ۰/۹۵ مقیاس کلاس ۰/۹۳ و مقیاس عملی ۰/۹ می باشد که میانه ضرایب پایایی ۰/۷۳ گزارش شده است. در مرکز اختلالات یادگیری توسط یک مربی در طول هفته به ۱۰ دانش آموز خدمات آموزشی ارائه شد و در دو نوبت ترجیحا ۲۰ نفر دانش آموز تحت آموزش قرار گرفتند. یافته های پژوهش مبین آن است که یادگیری مشارکتی در مقایسه با روش آموزش انفرادی در کاهش مشکلات نارساخوانی پایه اول ابتدایی موثر است از فرضیه ها استنباط می شود که یادگیری مشارکتی در مقایسه با روش آموزش انفرادی در عدم افزودن و یا حذف کلمات در متن موثر است، پس می توان نتیجه گرفت دانش آموزانی که به روش انفرادی آموزش دیده اند در کسب مهارت خواندن از عملکرد بهتری برخوردار شده اند.