تبیین تحولات ژئوپلیتیکی رابطه انسان و محیط زیست(چشم انداز-ارائه راهکار)

زمینه و هدف:  انسان همواره به زیستگاهی نیاز دارد که در آن هوای تمیز، آب آشامیدنی، منابع غذایی و امکانات کافی برای زندگی ارزشمند وجود داشته باشد. توانمندی انسان در حفظ و صیانت فضای زندگی خود یا در ویرانگری چشم­اندازهای آن که در رابطه با شرایط طبیعی، اکوسیستم متعادلی به وجود می­آورد، بیانگر این واقعیت است که انسان عامل مهم ساخت­ها، ویرانگری­ها، ترکیب و اختلال در قلمروهای زیستی و بیوژئوگرافیک می­باشد. از این رو، تغییرات تدریجی نسبت به رابطه انسان و محیط، زیربنای دیدگاه­های فلسفی زیست­محیطی جدیدی را به وجود می­آورند و  برای پشتیبانی از طرح­های حفاظت از محیط زیست منبعی مستمر به حساب می­آیند که به صورت ملی، منطقه­ای و جهانی مطرح است. در این میان، افزایش جمعیت انسانی از یک طرف و کاهش ظرفیت­های زیست­محیطی از طرف دیگر، تهدیدها و چالش­های ژئوپلیتیکی برای جهان به وجود آورده است که چشم­انداز آن با بحران­ها، درگیری­ها و معضلات دیگر جهانی همراه است. روش بررسی: در این پژوهش، گردآوری اطلاعات با روش کتابخانه­ای و با استفاده از متون، اسناد و مقالات مرتبط صورت گرفته و از نظر ماهیت روش­شناسی و جنس داده­ها یک پژوهش کیفی محسوب می­شود. یافته­ها:  یافته­های این پژوهش در راستای تبیین ژئوپلیتیکی تحولات روابط انسان و محیط زیست و پیامدهای آن می باشد که از یک طرف بصورت بحران­های ژئوپلیتیکی، جهان را در بر گرفته است و از طرف دیگر، امنیت زیست­محیطی را در مقیاس­های مختلف محلی، ملی و جهانی به مخاطره افکنده است و حاکمیت دولت-ملت­ها را در چگونگی مدیریت مخاطرات و بحران­های زیست­محیطی با چالش مواجه ساخته است. بحث و نتیجه­ گیری:  نتایج حاصل از این تحقیق نشان می­دهد پایبندی دولت­های ملی به اصول نظام ژئوپلیتیک سبز می تواند مناسب­ترین راهکار جهت کاهش پیامدهای بحران ناشی از روابط انسان و محیط زیست در سطح ملی، منطقه ای و جهانی باشد.