اثر تنش خشکی بر رشد و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان نهال های میکوریزی پسته جنگلی (Pistacia vera L.)

تنش خشکی سبب محدود کردن رشد و تولید گیاهان می شوند. تغییر جهانی اقلیم موجب تشدید و توسعه تنش خشکی در سطح جهان شده است. همزیستی میکوریزی می تواند مقاومت گیاهان به تنش خشکی را بهبود دهد. در این پژوهش، تنش خشکی در نهال های پسته جنگلی تلقیح شده با قارچ میکوریزی Funneliformis mosseae، از طریق قطع آبیاری اعمال شد. تاثیر این تنش بر رشد و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان بررسی شد. تاثیر قارچ میکوریزی بر مشخصه های رویشی نهال ها (طول ساقه، قطر ساقه، طول شاخهو شاخص سطح برگ) در سطح ۱ درصد و اثر تنش خشکی در سطح ۵ درصد معنی دار بود. هرچند که از نظر میانگین قطر ریشه و تعداد انشعاب ساقه تفاوت معنی داری مشاهد نشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که همزیستی با قارچ میکوریزی سبب کاهش تراکم کلروفیل a و b و کلروفیل کل در نهال های پسته جنگلی نسبت به نهال های بدون میکوریز شد، تنش خشکی به افزایش محتوای کلروفیل (a، b و کل) نهال های میکوریزی و کاهش آن در نهال های بدون میکوریز منجر شد. درصد کلونیزاسیون قارچ در طی تنش خشکی کاهش یافت. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان (سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و پراکسیداز) در نهال های میکوریزی کمتر از نهال های بدون میکوریز بود. تنش خشکی به افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان در نهال های بدون میکوریز منجر شده بود، اما این افزایش فعالیت در نهال های میکوریزی زمانی اتفاق افتاده بود که ارتباط قارچ با گیاه به حداقل خود رسیده بود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که کمیت رویش نهال های میکوریزی پسته جنگلی به طور معنی داری بیشتر از نهال های غیرمیکوریزی است. یافته ها حاکی از آن است که نهال های میکوریزی در مقایسه با نهال های بدون میکوریز عملکرد بهتری داشتند و می توانند در احیای رویشگاه های خشک و مخروبه پسته جنگلی اثر چشمگیری داشته باشد.