نقش خشکه دار در تراکم زادآوری توده راش آمیخته (مطالعه موردی: جنگل سردآبرود چالوس، مازندران)

به منظور بررسی اثرات نوع و درجه پوسیدگی خشکه دارهای افتاده و سرپا بر روی تراکم زادآوری گونه های چوبی، جنگل سردآبرود چالوس واقع در استان مازندران بررسی شد. برای این کار، در خشکه دارهای سرپا در دایره ای به شعاع ۵ متر به مرکزیت خشکه دار و در خشکه دارهای افتاده، مستطیلی به عرض ۴ متر (۲ متر از هر طرف خشکه دار) و به طول خود آنها آماربرداری صورت گرفت. همچنین سطح روشنه ایجادشده به وسیله خشکه دارها اندازه گیری و درجه پوسیدگی خشکه دارها نیز تعیین شد. آنالیز واریانس صورت گرفته نشان داد که بیشترین تعداد نهال در اطراف خشکه دارهای سرپا و افتاده به گونه های ممرز و راش و کمترین آن ها به گونه پلت اختصاص دارد. سطوح مختلف روشنه ها (به ترتیب ۰، ۵/۱۲ - ۰، ۵۰ - ۵/۱۲، ۱۱۳ - ۵۰ و بزرگ تر از ۱۱۳ مترمربع)، بیشترین تا کمترین تراکم زادآوری را داشتند. تراکم زادآوری در درجات مختلف پوسیدگی خشکه دارهای افتاده به صورت معکوس بود، به طوری که بیشترین تراکم زادآوری به درجه پوسیدگی چهارم و کمترین تراکم به درجه پوسیدگی اول اختصاص داشت، اما در ارتباط با درجه پوسیدگی خشکه دارهای سرپا تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد.