کاهش آسیب پذیری شهرها در مقابل مخاطرات طبیعی با تاکید بر کاربری اراضی (مورد مطالعه: محلات انصار واروند مشهد)

یکی از بزرگترین و چالش برانگیزترین مسائل در سالهای اخیر در ایران آسیب پذیری بافت های شهری است که متاثر از کاربری های شهری بوده است. اگر توجه به کاربری های شهری صورت نگیرد اثرات جبران ناپذیری را هنگام مخاطرات طبیعی به دنبال خواهد داشت. هدف از انجام این پژوهش بررسی عوامل مرتبط با کاربری اراضی که در میزان تاب آوری شهرها در مقابل مخاطرات طبیعی موثر هستند پرداخته شده است. در ابتدای امر بررسی چارچوب نظری تحقیق از طریق جمع آوری اطلاعات از روش مطالعات اسنادی صورت پذیرفت. پس از بررسی مفاهیم و پیشینه موجود از طریق روش تحقیق تحلیل کیفی مهمترین مولفه های موثر بر کاهش آسیب پذیری در برابر بلاهای طبیعی استخراج شده اند که مهمترین مولفه برنامه ریزی صحیح کاربری زمین می باشد و توزیع مناسب فضای سبز و دوری از مراکز آسیب توامان در درجه دوم اهمیت قرار دارند. محله های انصار و اروند با مشکلاتی نظیر نزدیک بودن به خط زلزله، توزیع نامناسب فضای سبز، ریزدانه بودن بافت ها، عدم استحکام بنا و بافت فرسوده وسیع روبه رو می باشد. می توان گفت به طور کلی با عدم توجه به برنامه های کاهش خطرپذیری ابنیه و زیرساخت های شهری در برابر بلایا و سوانح در محله هستند که لزوم تهیه طرح های راهبردی برای کاهش آسیب پذیری این محلات در برابر سوانح طبیعی را دارا می باشد.همچنین مهمترین راهکارهایی در زمینه کاهش خسارات مخاطرات در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و فیزیکی و... میتوان به آگاهی بخشی به مردم و توجه مردم به مسائل شهری و بحران های طبیعی، نظارت مسئولین بر مطالعات و نحوه ساخت و ساز، توجه به زیرساخت های حیاتی شهرها، مقاوم سازی ساختمان ها در جهت مقابله با مخاطرات طبیعی اشاره کرد.