درآمدی بر سیاست گذاری آموزشی آموزش و پرورش در بهبود کیفیت آموزش مدارس

در عصر حاضر آموزش و پرورش و به طور کلی تحصیل بخش مهمی از زندگی افراد را تشکیل میدهد و کمیت و کیفیت اینتحصیل نیز نقش مهمی در آیندهی دانش آموزان ایفاء میکند (شیخ ۵ دانش االسالمی و امیدوار، ۵۹۶۹). پیشرفت تحصیلیدانش آموزان و عوامل مرتبط با آن همواره از اولویت های آموزش وپرورش و از مسائل مورد توجه مدیران است. یکی از عواملکلیدی موثر در موفقیت دانش آموزان، مفهوم اشتیاق تحصیلی است (والکر ، ۲۰۱۴) عرصه تعلیم و تربیت از مهمترینزیرساخت های تعالی همه جانبه کشور و ابزار جدی برای ارتقای سرمایه انسانی شایسته کشور در عرصه های مختلف است.تحقق آرمان های متعالی انقلاب اسلامی ایران مانند احیای تمدن عظیم اسلامی، حضور سازنده، فعال و پیشرو در میان ملتها و کسب آمادگی برای برقراری عدالت و معنویت در جهان در گرو تربیت انسان های عالم،متقی وآزاده و اخلاقی است.تعلیم و تربیتی که تحقق بخش حیات طیبه، جامعه عدل جهانی و تمدن اسلامی ایرانی باشد در پرتو چنین سرمایه انسانیمتعالی است که جامعه بشری آمادگی تحقق حکومت جهانی انسان کامل را یافته و در سایه چنین حکومتی ظرفیت واستعدادهای بشر به شکوفایی و کمال خواهد رسید تحقق این هدف نیازمند ترسیم نقشه راهی است که در آن نحوه طیمسیر، منابع و امکانات لازم، تقسیم کار در سطح ملی و الزامات در این مسیر به صورت شفاف و دقیق و با هدف کیفیتبخشی مناسب مشخص شده باشد .آموزش و پرورش از مهمترین نهادهای اجتماعی می باشد در واقع، کیفیت فعالیت سایرنهادهای اجتماعی تا اندازه زیادی به چگونگی عملکرد آموزش و پرورش بستگی دارد .کیفیت در حال حاضر یکی از محورهایاصلی همه مباحث آموزشی است و ارتقای آن مهمترین وظیفه وزارت آموزش و پرورش است. از این رو در این مقاله سعی برآن شده است تا سیاست گذاری های پژوهشی اموزش و پرورش مورد بررسی قرار گیرد.