بررسی نحوه ی اثر گذاری ارتباط اعضای خانواده با کودکان وتاثیر آن در یادگیری

پدر و مادر دو پایه و بنیان خانواده هستند. این دو عضو خانواده تاثیر پذیری بسیاری بر تربیت فرزندانشان دارد چون فرزندان به محض تولد، در خانواده قرار خود رشد می کنند و پیش پدر و مادر است که هر حسی را تجربه می کنند. نوزاد به محض اینکه با دنیا ارتباط برقرار می کند اولین افرادی که در کنار خود می بیند پدر و مادرش است و کوچکترین تا بزرگترین فعالیت ها را ازآنها یاد می گیرد. به طور کلی فرزندان اولین چیزی که از ما والدین می خواهند حمایت است. به جای اینکه با آنها با روش دیکتاتوری و خط ونشانی رفتار کنیم ، باید با آنها دوست باشیم تا مشکلاتشان را با ما مطرح کنند و ما را در جریان مشکلاتشان قرار دهند. هنگامی که کودک در محیط خانواده متولد می شود و رشد می یابد، اولین الگو برداری ها و تقلید را از اطرافیان و اعضا خانواده به خصوص والدین که با آن ها زندگی می کند، انجام می دهد. رفته رفته با بزرگتر شدنش و حضور در جمع های مختلف و بیرون از خانه، رفتارهای جدید یادگرفته؛ و سپس با ورود به مدرسه این الگوبرداری از اعضا غیر از اعضا خانواده بیشتر می شود. در سنین ۱۱ تا ۱۳ سالگی به اوج خود می رسد و در این دوره و با شروع نوجوانی گرایش به همسالان و دوستان، و تقلید و تاثیرپذیری از آن ها خیلی زیاد می شود تا حدی که می توان گفت گاهی اوقات منجر به ایجاد دردسر و مشکلاتی می شود. البته این تغییرات شدید در مورد کودکانی که در خانواده های مستبد و یا آسان گیر رشد می کنند؛ بیشتر دیده می شود.