واکاوی موانع بهره گیری از تکنولوژی آموزشی در فرآیند تعلیم و تربیت

ضرورت سازگاری افراد جوامع با تغییرات همه جانبه عهد کنونی،آموزش و پرورش را به صحنه مبارزه ای بی وقفه کشانده است. بسیاری از مشاغل آینده امروز وجود ندارد. مهارتهای پیچیده امروز برای پاسخگوی به نیازهای اجتماعی، اقتصادی جوامع فردا بسیار ناقص و نارساست. بنابراین جای تعجب نخواهد بود اگر بگوییم روال فعلی آموزش و پرورش نیز برای پاسخگویی و هماهنگی با نیازهای فردا ناتوان است.اوایل دهه ۱۹۶۰ به بعد، ارتباط علی بین آموزش و پرورش و توسعه به وسیله دست اندرکاران و تصمیم گیرندگان در سطح جهان مورد پذیرش واقع گردید و از همان زمان آموزش و پرورش به عنوان عامل صد درصد ضروری برای رشد و توسعه اقتصادی مورد حمایت مجامع بین المللی از جمله سازمان یونسکو قرار گرفت. آموزش و پرورش به ناچار موظف است از طریق ارتقاء قابلیت یادگیری در فراگیران زمینه سازگاری آنان را با تغییراتی که در آینده با آنان روبرو خواهند شد، فراهم نماید. در این میان می توان تکنولوژی آموزشی را در تمام سطوح آموزشی به عنوان وسیله ای برای رفع مشکلات به کار گرفت. نگرش نسبت به مفهوم واقعی تکنولوژی آموزشی قابل تامل است. بسیاری از صاحب نظران تعلیم و تربیت به تکنولوژی آموزشی به مثابه بهره گیری از ابزار و وسایل می نگرند، حال آن که تکنولوژی آموزشی را می توان نوعی تفکر منطقی برای حل مسائل و مشکلاتی دانست که ماهیت آموزشی - تربیتی دارد و با نوعی تفکر سیستمی همراه است. با توجه به مفهوم جدید تکنولوژی آنگاه که تکنولوژی آموزشی به درستی به کار گرفته شود به آموزش و پرورش توانایی می دهد تا بتواند انواع روشهای یادگیری را با دقت توسعه بخشد، تعلیم را منطبق با نیازها و خصوصیات افراد شکل دهد و طراحی مواد آموزشی و تدریس را به گونه ای که متناسب با شیوه ها، سطوح و اهداف متفاوت آموزشی باشد، امکان پذیر سازد. در نتیجه آن مدیران کارکنان و خصوصا معلمان می توانند همه فعالیتها و عوامل موثر در فرآیند یاددهی - یادگیری را با توجه به تفاوتهای فردی فراگیران در قالب برنامه ای منظم و منسجم طراحی کنند.