ضرورت برنامه ریزی راهبردی در ساماندهی بافتهای فرسوده شهری از دیدگاه مدیریت شهری(مورد مطالعه؛ منطقه هجده شهرداری تهران)

امروزه در دل شهرهایی که قدمتی به اندازه تاریخ کشورمان دارند، بافت هایی وجود دارد که فرسوده شده اند؛ این بافت ها بخشی از میراث فرهنگی جوامع هستند و از طریق برنامه ریزی مناسب، می توان آن ها را برای نسل های آینده حفظ کرده و درک بهتری از تاریخ، هنر و فرهنگ دستاوردها را فراهم آورد. همچنین، ارتباط با گردشگری، تحریک اقتصاد فرهنگی و حفظ هویت جامعه نیز از دیگر مزایای این برنامه ریزی است. بافت ها توسط ساکنان بومی و قدیمی و حرکت سکونتی آنان به سمت فضاهای جدید یا پیرامونی شهر گشته و به تبع آن، مهاجرت قشرهای کم درآمد و روستایی به این بافت ها رو به فزونی می گذارد. مسلما فضاهای شهری بیش از حد فرسوده، مخروبه و بیغوله ها، بسترساز ناهنجاری های اجتماعی نیز می گردند و مکان هایی افسرده، مغشوش، ناامن و بدون مشارکت ساکنان را پی می ریزند(قربانیان، ۷۹:۱۳۸۹). لزوم مداخله هدفمند، حفظ هویت بافت مرکزی و تکامل و پویایی آن به منظور حفظ ساختار شهر، ضرورت بررسی موضوع را مطرح می سازد. در واقع پژوهش حاضر اقدام به بررسی رویکردی تلفیقی به منظور بهسازی بافت های فرسوده مرکزی با هدف دستیابی بر ارتقای کیفیت زندگی در محدوده به کمک اصول پایداری و شاخص های رسیدن به بافت پایدار شهری کرده است، تا با توجه به آن زمینه پایداری بیشتر در بافت های شهری را فراهم سازد. در نتیجه می توان گفت مشخصه این بافت ها ناپایداری و مجموعه ای از نارسایی های کالبدی، عملکردی، حرکتی، زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی و مدیریتی است در چنین شرایطی عوامل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و... به فراموشی سپرده شده و نتایج ناگوار جدایی مردم از سازندگی و حامی آنان که معمولا دولت بوده، بروز کرده است. بنابر لزوم توجه به بافت یاد شده، رویکرد جدیدی به نام توسعه شهر پایدار در این مناطق احساس می شود.