نگاه زیبایی شناسانه به دین در اشعار حسین منزوی

حسین منزوی (۱۳۲۵-۱۳۸۳ ) شاعر غزلپرداز معاصر، درسروده های خود همواره به معنویتی ویژه و برخاسته از عشق، توجه داشت. او مطلق عشق را می ستود و اگرچه لفظ عشق پر بسامدترین واژه در اشعارش بود، به مظاهر این عشق معنوی نیز عنایت داشت.برخی از این مظاهر، در پوسته بیرونی دین و مذهب دیده می شود، ولی در ورای این مظاهر، مضامینی از عشق نیز تنها به حیطه مغز و گوهر دین مربوط است. بهره گیری از مضامین دینی و مذهبی وبرخی تلمیحات آیینی از مواردی است که توجه شاعر را در تمام اشعارش به خود جلب کرده است. همچنین استفاده از حماسه های دینی و قرآنی، وارائه تحلیلی امروزین از آنها، از ویژگی های شعر منزوی است. او در مواجهه با این گونه داستان ها، برداشت کاملا انسانی و مناسب با دردهای بشر امروزین را مد نظر داشت. شاعر در این نگاه رویکردی زیبایی شناسانه دارد و به تعبیری می توان گفت او مظاهر طبیعت را جلوه هایی از جمال الهی می بیند و به مخاطبانش ، دیدن به طرز دیگر را می آموزد.