بررسی انسان گرایی شاعران معاصر از دیدگاه معرفت شناسی

مقاله حاضر به نقد معرفت شناختی انسان گرایی شاعران معاصر، از دوره مشروطه تا انقلاب اسلامی، پرداخته است و با نگاهی آسیب شناختی تبیین کرده است که از دوره مشروطه که سرآغاز جریان تجددگرایی و متعاقب آن ورود اندیشه های فلسفی غربی بوده تا پایان دوره مورد بررسی، انسان گرایی اغلب برکنار از محوریت دین و بی توجه به واقعیت های ساختار اجتماعی سیاسی جامعه ایرانی، توام با برداشت های فردی حزب گرایانه و غرب گرایانه بوده است. اصرار بر انتقال این گونه از ادبیات و فرهنگ، بدون توجه به زیرساخت های فرهنگی ادبی مبدا و مقصد نیز خطایی بوده است که شاعران متجدد، اغلب مرتکب شده اند. در ادامه تاکید شده است که بسیاری از شاعران، ادای بینش های اومانیستی را در شعر معاصر در آورده اند. از سوی دیگر، میان شاعر مدعی انسان گرایی با شعرش و مخاطبش، به علت عدم صمیمیت و عدم تجربه عینی و همین طور کلی گویی و کلی بافی، هم سویی و هم رایی مشاهده نمی شود و وجهی تصنعی در این میان حاکم است. این شرایط بیش از هر چیز به علت نگرش لوکس گرایانه و تقلیدی شاعران به این مقوله از شعر پدید آمده است.