جسارتهای معنوی عرفانی در مضامین شعری در سروده های اخوان

بی تردید مهدی اخوان ثالث یکی از مهم ترین شاعران نسل پسا نیمایی است که اشعارش به تعبیر اکثر پژوهش گران ادبیات معاصر ایران، ترکیبی است شاعرانه و هنرمندانه از سنت شعر کلاسیک فارسی و شعر نو نیمایی. اخوان ثالث نماینده ی نسلی از شاعران است که هم به اجتماع و تحولات آن متعهد است و هم به لحاظ ادبی، شعرش از غنایی خاص برخوردار است. در واقع او شاعری است که هم به فرم ادبی اهمیت می دهد و هم به محتوای شعرش توجه بسیاری می کند. از این رو، با فهم چنین خصیصه هایی در شعر او، بسیاری تلاش کرده اند تا با خوانش های جدید، ابعاد ادبیات اخوان ثالث را کشف و بررسی کنند. شعر اخوان ثالث، توانایی منحصربه فردی برای خوانش های مدرن نقد ادبی را دارد. شعر اخوان، سرشار از باستان گرایی، آشنایی زدایی، کارکردهای متفاوت معنایی و ویژگی های خاص زبانیست. در این مقاله تلاش کرده ایم با استفاده از شیوه ی خوانش متون ادبی، شعر او را از منظر مضامین شعری مورد تجزیه و تحلیل ادبی قرار دهیم. خواننده این تحقیق در می یابد از لحاظ اندیشه ، شعر اخوان از تنوع مضامین و درون مایه های معنای چندانی برخوردار نمی باشد و عمده ترین دلمشغولی ذهن او را مسایل اجتماعی، یاس و نومیدی، ایران دوستی و عشق شکل می دهد که با شگردهای زبانی به طرق مختلف بیان شده.