مضامین قرآنی در منشآت تفرشی و میبدی

توجه به آیات و مفاهیم قرآنی از دیرباز مورد توجه شعرا و نویسندگان بوده تا جایی که بررسی جایگاه آیات قرآنی یکی از راه های شناخت مقدار دانش دینی نویسندگان و شعرا می باشد. این اثرپذیری که از قرن هفتم به بعد به اوج خود می رسد به شیوه های متفاوتی چون واژگانی، گزاره ای، الهامی و... صورت می گیرد. اثرپذیری واژگانی به سه شیوه ترجمه، برآیندسازی و وام گیری است و اثرپذیری گزاره ای به انواع تبرکی، توضیحی، استنادی و... انجام می پذیرد. یکی از انواع نثر فارسی نامه نگاری است که در عصر صفوی مورد توجه نویسندگان و منشیان بوده است. در این پژوهش به شیوه تحلیلی - توصیفی به جست وجوی ویژگی های تاثیرپذیری دو منشی از دوره صفوی (میبدی و تفرشی) خواهیم پرداخت. برآیند پژوهش نشان می دهد که میبدی به اقتضای شغلش که منصب قضاوت شهر را برعهده داشته، بیشتر و تخصصی تر از تفرشی از آیات قرآنی استفاده می کند و در زمینه های واژگانی، الهامی، تعریفی، تبرکی و استنادی بیشتر از تفرشی به آیات قرآنی توجه دارد. تفرشی آیات قرآنی را در زمینه های توضیحی و استنادی و در مواقع ضروری بدون تکلف به کار می برد.