تاثیر هوای نفس در فتنه های عصر امام علی(ع)

هدف پژوهش حاضر، تبیین نقش مولفه های هوای نفس(بغی، عدوان، شهوت و طغیان)، در فتنه های عصر امام علی(ع) است. عصر امام علی(ع) شاهد مردمانی بود که بر اساس عقل سلیم تصمیم نمیگرفتند، بلکه بر اساس امیال و هواهای نفسانی عمل میکردند. تمایلات نفسانی به چهار صورت: «بغی، عدوان، شهوت و طغیان» در ایجاد فتنههای عهد امام علی(ع) نقش ایفاء نمودند. «بغی» و ظلمهای هواپرستانه ی اهل جمل، صفین و نهروان، سه فتنه ی پیدرپی را پدید آورد. دستهای از روی حسادت و گروهی به خاطر هلاکت نزدیکان خویش توسط امام علی(ع)، در جنگهای بدر و احد و... به دشمنی با ایشان پرداختند تا «عدوان»، صورت دیگر هوای نفس نیز در قالب کینهها بروز پیدا نماید. «تمایلات شهوانی» نیز در شکلگیری فتنههای آن روزگار تاثیر بسزائی داشت، اشتیاق فتنهگران به مال و ثروت که ستون شهوات است، پایه ی اساسی فتنههای عصر حضرت(ع) بود. از سوی دیگر، نافرمانی از حجت و نماینده ی خداوند در میان بندگان مصداق «طغیان» است، که مردم پس از رحلت رسول خدا(ص) با گستاخی و وقاحت تمام، مرتکب آن گشتند و فتنهها خلق کردند. روش این تحقیق، توصیفی تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات، به صورت کتابخانه ای با مراجعه به منابع اصلی و نیز نرم افزارهای موجود در قالب پرونده های علمی به صورت ثبت اطلاعات در فیش های تحقیقی می باشد