رابطه سبک های دلبستگی و خودکارآمدیشغلی در روان درمانگران شهر کرمان

زمینه و هدف: آزادی عمل در تمامی مشاغل به خصوص قشر درمانگران باعث ایجاد سبک های دلبستگی متفاوتی در درمانگران شده است. دلبستگی را می توان یک الگوی رفتاری خاص در نظر گرفت که در اکثر جوامع برای رشد سالم اهمیت حیاتی دارد و زمانی دلبستگی مطلوب به وجود می آید که در سال اول زندگی کیفیتی متقابل و خوشایند بین کودک و مادر یا (نگهدارنده) شکل گرفته و این رابطه گرم, صمیمانه و پایا بین کودک و مادر است که برای هر دو رضایت بخش و مایه خوشی است. دلبستگی دارای سه سبک ایمن، اجتنابی و مضطرب می باشد. خودکارآمدی شغلی (Self-Efficacy) باوری است که شخص به قابلیت های خود برای سازمان دهی و اجرای اقدامات لازم در موقعیت های کاری پیش رو دارد. خودکارآمدی شغلی شامل میزان یا درجه ای که کارمند دارای خودکارآمدی یا آزادی عمل است. از این منظر توانمندسازی کارکنان عاملی کلیدی در دستیابی به خودکارآمدی شغلی می باشد. هدف از این پژوهش تعیین نمودن رابطه سبک هایدلبستگی با خودکارآمدی شغلی در روان درمانگر شهر کرمان بوده است.روش پژوهش: جامعه آماری این پژوهش شامل تمام روان درمانگران شهر کرمان بوده است؛ که از میان آن ها تعداد ۱۵۰ نفر به روش نمونه گیری غیراحتمالی چندمرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان (AAQ) و پرسشنامه خودکارآمدی شغلی (JSEQ) استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون، کروسکال-والیس، t گروه های مستقل و کای دو با استفاده از نرم افزار ۲۴ SPSS استفاده شد.یافته ها: دست آمده از پژوهش نشان داد که نمرات خودکارآمدی شغلی و زیرمقیاس مدیریت شغلی باسبک های دلبستگی اجتنابی شاغلین روان درمانگر رابطه منفی معنادار به میزان (۰/۰۳۴-) و نمره مدیریت شغلی به خود با سبک های دلبستگی آزمودنی های اجتنابی روان درمانگر رابطه مثبت معنادار به میزان (۰/۰۱>P) داشت.نتیجه گیری: از نتایج این پژوهش در جهت تعیین نمودن شناخت و افزایش سبک های دلبستگی برای خودکارآمدی شغلی در درمانگران با توجه اهمیت آزادی عمل در درمانگران می توان استفاده نمود. تعیین رابطه سبک های دلبستگی با آزادی عمل شغلی در درمانگران و بررسی دیگر جنبه های آن موجب افزایش کارآمدی و مدیریت شغلی در قشر درمانگران خواهد بود.