ارزیابی شاخص های اضطراب بر اساسنشانگرهای زیستی و عصب شناختی

هدف مقاله حاضر، ارزیابی شاخص های اضطراب بر اساس نشانگرهای زیستی و عصب شناختی است که می تواند در پیشگیری از اختلالات اضطرابی موثر واقع شود. روش پژوهش از نوع کمی و همبستگی است. نمونه گیری به شیوه هدفمند، شامل ۲۶ بزرگسال در بازه سنی ۱۶ سال به بالا که در سال ۱۴۰۰ به یکی از مراکز خدمات تخصصی روان شناسی در منطقه ۳ شهر تهران مراجعه نموده اند. به منظور گردآوری اطلاعات از ابزارهای توالی یابی DNA، الکتروانسفالوگرافی کمی (QEEG) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-۲۱) استفاده شد. پس از اجرا، داده های خام برای تجزیه و تحلیل وارد نرم افزار SPSS شد. یافته ها حاکی از آن بود نشانگرهای عصب شناختی قادر به ارزیابی اضطراب بوده اما نشانگرهای زیستی به میزان ناچیز در شناسایی اضطراب نقش داشتند، بنابراین یافته های پژوهش حاضر نشان داد نقش فاکتورهای محیطی در بروز اضطراب از عوامل وراثتی و ژنتیکی بیشتر است.