مقایسه اثربخشی درمان گروهی شناختی رفتاری کوتاه مدت و مداخله مختصر بر بهبود وضعیت مهارت مقابله ای مسئله مدار معتادان تحت پوشش مراکز کاهش آسیب اهواز

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان گروهی شناختی – رفتاری کوتاه مدت و مداخله مختصر بر بهبود وضعیت مهارت مقابله ای ناکارآمد معتادان تحت پوشش مراکز کاهش آسیب اهواز می باشد.این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و مرحله ی پیگیری می باشد. از دو مرکز کاهش آسیب اهواز یک مرکز به طور تصادفی ساده انتخاب شد. هر مرکز ۱۰۰ نفر معتاد وابسته به مواد افیونی را تحت پوشش دارند. پس از انجام نمونه گیری و برآورد حجم نمونه ۸۰ نفر انتخاب شده و گروه های مورد مطالعه به شیوه ی تصادفی ساده به دو گروه آزمایشی و یک گروه شاهد تقسیم شدند. جهت جمع آوری داده ها از بخش مهارت مقابله ای ناکارآمد، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای کارور استفاده شد. دو گروه آزمایش هرکدام به مدت ۴ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای تحت درمان گروهی شناختی- رفتاری کوتاه مدت و مداخله مختصر قرار گرفتند. در این پژوهش تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار اس پی اس اس وی ۲۰ و آزمون تحلیل واریانس استفاده شد و سطح معنی داری کمتر از ۰.۰۵ در نظر گرفته شد.نتایج نشان داد که هم درمان گروهی شناختی- رفتاری و هم مداخله مختصر بر سبک مقابله ناکارآمد معتادان تحت پوشش مراکز کاهش آسیب اهواز در مقایسه با گروه گواه اثربخش بوده اند. ولی بین اثربخشی درمان گروهی شناختی – رفتاری و مداخله مختصر تفاوت معنی داری وجود ندارد. مقایسه میانگین ها نشان می دهد درمان شناختی – رفتاری اثربخش تر از مداخله مختصر نیست. مداخله مختصر بر مولفه تمرکز بر هیجان و ابراز آن، عقب نشینی رفتاری و عقب نشینی ذهنی اثربخش بوده است؛ اما بر مولفه استفاده از دارو و دخانیات اثربخش نبوده است. ولی درمان شناختی – رفتاری بر هیچ یک از مولفه های سبک مقابله ناکارآمد اثربخش نبوده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که در جهت بهبود مهارت های مقابله ای معتادان می تواند از درمان شناختی-رفتاری کوتاه مدت و مداخله مختصر استفاده کرد.