تاثیر به کارگیری مقیاس رفتاری درد (BPS) از سوی پرستاران بر شناسایی درد و مراقبت های تسکینی در بیماران بستری در ICU

مقدمه: امروزه درد به منزله پنجمین علامت حیاتی اهمیت دارد. در بیمارانی که سطح هوشیاری آنها کاهش یافته، تشخیص درد به دلیل موانع برقراری ارتباط دشوار است؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر به کارگیری مقیاس رفتاری درد (BPS) از سوی پرستاران بر شناسایی درد و مراقبت های تسکینی در بیماران بستری در ICU صورت گرفت. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی تک گروهی است که با روش نمونه گیری سرشماری به بررسی ۶۸ پرستار شاغل در بخش مراقبت ویژه بیمارستان های شهر همدان پرداخته است. توانایی تشخیص درد و تعیین شدت آن در بیماران و روش هایی که پرستاران برای تسکین درد استفاده می کردند، براساس فرم نحوه ارزیابی تسکین درد قبل و بعد از آموزش مقیاس BPS ارزیابی شد. در خاتمه، اطلاعات جمع آوری شده با نرم افزار آماری SPSS نسخه ۱۸ تجزیه و تحلیل شد. از آمار توصیفی نیز برای تعیین فراوانی و میانگین و از آمار تحلیلی به منظور ارائه آزمون های مقایسه نسبت ها و کلموگروف اسمرینوف و کای اسکوئر استفاده شد (۰/۰۵P <). یافته ها: براساس یافته ها توانایی پرستاران در تشخیص درد بعد از مداخله (آموزش مقیاس BPS) تغییرات مطلوبی داشته است (۰/۰۵ درد از ۶۲۵ مرتبه به ۱۲۲۲ مرتبه افزایش یافته و ثبت و به کارگیری روش های غیردارویی تسکین درد نیز رشد فراوانی داشته است (۰/۰۰۱< P). نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل از این مطالعه، به کارگیری مقیاس BPS در توانایی تشخیص و پایش درد بیماران با کاهش سطح هوشیاری موثر بوده و به تغییرات مطلوبی در استفاده از شیوه های تسکین درد غیر دارویی به عنوان طب مکمل در بخش های مراقبت ویژه منجر شده است.