بررسی فقهی و حقوقی شیردهی درفقه فریقین

رضاع به معنای مکیدن شیر از پستان زنی جز مادر نسبی توسط کودک شیرخوار است «رضاع» و فرزند خواندگی از دیدگاه مذاهب اسلامی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به طوری که خداوند متعال در قرآن کریم آیه ای را به این مسئله اختصاص داده است که نشان دهنده اهمیت این موضوع از نظر شارع مقدس می باشد. مسئله رضاع، همچنین از موضوعات مهم فقهی است که علمای اهل سنت و فقهای شیعه در خصوص آن نظرات مختلفی ارائه کرده اند. در این پایان نامه سعی شده است که به بررسی این دو دیدگاه در این مسئله پرداخته شود. روش تدوین این پژوهش توصیفی، تحلیلی و مبتنی بر داده های کتابخانه ای از منابع اصیل فقه شیعه و اهل سنت می باشد.. شرع مقدس اسلام به رضاع به اندازه ای اهمیت داده که آن را از حیث احکام محرمیت، مانند نسب قرار داده است. در واقع شارع مقدس خواسته از راه ایجاد محرمیت ناشی از رضاع در کنار دیگر تدابیر احکام شرعی به توسعه و تعمیق روابط و مناسبات اجتماعی بپردازد و از مهم ترین احکام واجب می باشد که در زندگی انسان اهمیت دارد، پس به اهمیت شیردهی و احکام آن در رابطه با جریانات زندگی کودک شیرخوار تا ازدواج و رابطه خانوادگی اش از حیث نسب و رابطه زناشوئی وی، راه می یابد. برای اینکه اینشیر گرفته شده، یک شیردهی طبیعی است که از طریق رابطه بین سینه (پستان) شیردهنده و دهان کودک شیرخوار ایجاد می شود. بنابراین این اهمیت این مساله به خاطر رابطه مستقیم بازندگی انسان، برجسته است و با دلیل محکم، بر احکام فراوانی که اختصاص برحلال و حرام و ممانعت از ارث دارد، ثابت شده است. سوال مهم در این تحقیق این است که؟ آثار رضاعت چیس و آیا تنزیل رضاع به نسب در حدیث شریف «یحرم من الرضاع ما یحرم من النسب» منحصر به عناوین محرم مصرح در نصوص شرعی است یا شامل عناوین دیگری که از آن ها نامی به میان نیامده است. آیات و روایات فراوانی از اهل البیت (علیهم السلام) و نظرات دانشمندان مذاهب مختلف براساس دلائل عقلی و نقلی در ایجاد و استنباط احکام شیردهی استوار است، باعث شده که احکام و قواعد فقهی و استناطی در رابطه با (احکام شیردهی) وضع کنند. آنچه به عنوان نتیجه این پژوهش می توان بیان کرد اینکه هر دو گروه در حکم «رضاع» با همدیگر اتفاق نظر دارند و اختلاف آنها فقط در موضوع «رضاع» می باشد.