بررسی تفکیک صلاحیت محلی و نسبی

صلاحیت عبارت است از اختیاری که برای رسیدگی به مجموعه ای از دعاوی یا شکایات با اوصافی معین به مراجع قضایی اعطا می شود؛ فلسفه این امر جلوگیری از اختلاط غیر ضروری پرونده های حقوقی و کیفری و فروعات هر کدام با یکدیگر و ایجاد بستری مناسب برای رسیدگی و دادرسی ضابطه مند و قانون مدار نسبت به هر یک از آن ها است. در این رساله نگاهی به قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸ و قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۹۲ به مقایسه ی صلاحیت و ساختار دادگاه کیفری استان و کیفری یک و توضیح این دو پرداخته، صلاحیت و انواع آن مشتمل بر صلاحیت ذاتی، محلی و شخصی، اقسام دادگاه های کیفری و صلاحیت هر یک از آن ها، آرای قطعی و قابل تجدیدنظر در امور کیفری، مراجع رسیدگی به اعتراض تجدیدنظرخواهی یا فرجام خواهی نسبت به آرای دادگاه های کیفری و جرایم در صلاحیت هر یک از دادگاه های کیفری استان و کیفری یک ، عناوینی هستند که در این نوشتار مورد توجه نگارنده بوده است.رسیدگی به دعاوی در صلاحیت دادگاه عمومی و انقلاب است که در کنار صلاحیت عام محاکم دادگستری از جهت ذاتی و محلی در فرایند دادخواهی در نظام دادرسی ایران قرار می گیرد که پیش بینی آن با مقررات قانونی بوده است. در بحث صلاحیت نیز مانند سایر انواع صلاحیت دادگاه؛ تکلیف و اختیار در رسیدگی دارد. البته بدیهی است طرفین دادخواهی دارای همان حقوق و تکالیف مرتبط با شرایط قانونی خود هستند و این حقوق و تکالیف متقابل است که فرایند دادخواهی را عادلانه می نماید. در این پایان نامه ما به بررسی مقایسه ای صلاحیت ذاتی و محلی ازجمله مفهوم صلاحیت محاکم دادگستری و تشریفات آن، مفاهیم و اصطلاحات مشابه آن و همچنین انواع صلاحیت و نیز مبانی صلاحیت ذاتی و محلی و مصادیق آن در قوانین موضوعه ایران بررسی شد.