تاثیر آموزش شفقت خودبهوشیار بر کاهش خودانتقادی و شرم مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش شفقت خود بهوشیار بر کاهش خودانتقادی، شرم مادران کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم انجام شد. روش: این پژوهش از نظر شیوه جمع آوری داده ها یک پژوهش نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون. پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی مادران دارای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم بودند که در فاصله بین فروردین تا خرداد ۱۴۰۰،به مراکز بهزیستی مراجعه کرده بودند. از جامعه آماری ۳۰ نفر براساس ملاک های ورود و خروح به پژوهش و به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل اختصاص داده شدند. شرکت کنند گان قبل از آغاز مداخله به پرسشنامه های مقیاس سطوح خود انتقادی (LOSC) و مقیاس شرم درونی شده (ISS) پاسخ دادند. سیس گروه آزمایش در یک دوره هشت جلسه ای آموزش شفقت خود بهوشیار شرکت کردند، در حالی که گروه گواه هیج مداخله ای دریافت نکردند. بعد از جلسات آموزشی هر دو گروه همه مقیاس ها را دوباره تکمیل کردند و پیگیری ۶ ماهه نیز گرفته شد. در ضمن تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواربانس تک متفیره و چندمتغیره حاکی از آن بود که در مرحله ی پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری بین دو گروه در میانگین نمرات خودانتقادی و شرم درونی در سطح خطای ۰/۰۵ وحود داشت.نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که مداخله ی شفقت خود بهوشیار آموزش موثری برای خودانتقادی و شرم درونی در مادران دارای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم است.