احترام به نقش مادرانگی زنان در درمان اعتیاد، یک ضرورت اخلاقی و درمانی

مطالعات حاکی از آن است که تاریخچه وابستگی زنان به مواد اعتیاد آور (مانند وجود حشونت خانگی و آسیب های مرتبط با آن) با مردان تفاوت دارد. افزون بر این زنان مبتلا به احتلالات سوء مصرف مواد در مقایسه با مردان، عواقب طبی و پیامدهای اجتماعی شدیدتری را تجربه می کنند. موانع دسترسی به درمان یکی از مشکلات عمده زنان است. زنان به احتمال زیاد موانع اقتصادی بیشتری را برای ورود به درمان تجربه می کنند. تلاش بیشتری باید کنند تا وقت خود را برای شرکت به موقع و منظم در جلسات درمان با مسئولیت های خانوادگی و رفت و آمد به مرکز درمانی هماهنگ کنند. و در معرض احساس شرم و انگ شرکت در درمان در مقایسه با مردان هستند. همچنین مشکلات سلامت روان زنان می تواند توانایی آنها برای دسترسی به درمان را تحت تاثیر قرار دهد چرا که زنان به طورشایع تری دچار افسردگی و اضطراب هستند که باعث می شود کمتر به دنبال درمان باشند. بزرگترین مانع درمانی برای زنانی که باردار و یا دارای فرزند هستند فقدان حمایت از آنها و فرزندانشان است و این واقعیت که ممکن است در صورت عدم اتمام موفقیت آمیز درمان، فرزند این مادران از آن ها گرفته شود مشکلی اساسی بر سر راه این زنان در ورود به درمان است. شواهد موجود نشان می دهد که امکان همراهی کودکان در طول درمان با مادران شان می تواند انگیزه ای برای ورود به درمان و بافی ماندن در درمان باشد. همچنین گزارش شده است که همراه بودن فرزندان در درمان می تواند به مادر کمک کند تا مهارت های والدینی و فرزندیروری را در محیطی امن اد بگیرد و تمرین کند و می تواند به ایجاد پیوند میان مادر و کودک کمک کند. در این سخنرانی به تاریخچه و ضرورت درمان مبتنی بر جنسیت و سیر تاریخی توجه به مدل های یکیارجه درمان اعتیاد مادران و کودکان پرداخته خواهد شد. چند مطالعه بین المللی و داخلی انجام شده در این زمینه مورد بررسی قرار خواهد گرفت همچنین از الگوهای بومی و ملی کشورمان در درمان اعتیاد مادران و کودکان شان صحبت خواهد شد.