تحلیلی بر مفاهیم و تجارب شهر دوست دار کودک

کودکان یک شاخص جهانی از وضعیت رشد انسانی و بیان کننده ی سطح رفاه در یک جامعه هستند. بر این اساس تلاش های جامعه ی ما برای بهبود معیشت و شرایط و رفاه کلی فرزندان را می توان به راحتی درک کرد. موارد گفته شده اگرچه به راحتی تولید نمی شوند اما برای اولویت دادن به گروه سنی کودک به این زمینه ها نیازمندیم . اما فضاهای شهری و به ویژه محیط هایی که کودکان بیش از سایر فضاهای عمومی با آن ها در ارتباط و تعامل است ، محله های شهری است که قاعدتا باید این قابلیت را داشته باشند که نیاز ها و خواست های کودکان به عنوان یکی از عمده ترین گروه ها و آسیب پذیرترین دسته ها را پاسخگو باشد. از طرفی دیگر نیز وجود مسائلی همچون رشد شدید شهرنشینی و به دنبال آن کمبود بسیار شدید فضاهای خصوصی ، علاوه بر این ها رواج شیوه زندگی آپارتمان نشینی و کمبود شدید فضاها به ویژه فضاهای بازی کودکان، تغییر در شیوه زیست و رواج الگوی تک فرزندی و عدم حضور والدین در خانه به دلیل موقعیت های شغلی آنان و در نتیجه عدم ارتباطتعامل کودک با والدین و خواهر و برادر، این نیاز مبرم و حیاتی کودک بسیار بیشتر دیده می شود و اهمیت زیادی را پیدا می کند. بر این اساس مطلوب سازی محلات شهری و یا به عبارتی برنامه ریزی برای محلات شهری و طراحی محلات دوستدار کودک بر اساس عوامل فیزیکی و غیر فیزیکی را می توان از جمله مهم ترین گام هایی در نظر گرفت که می توان در راستای دستیابی به مسئله ی عدالت سنی برداشته شود. بنابرین اگر چه در طی چند سال اخیر پرداختن به مسئله ی کودکان نوجوانان در تمامی ابعاد در شهرهای امروزی مورد بحث واقع شده است اما به لحاظ رویکرد های محیطی و اثرات آن بر کودکان، می توان گفت که هنوز راهکارهایی عملی برای دستیابی به اهداف گفته شده انجام نشده است .