بررسی تاثیر کاربرد پلیمر آکوازورب بر آبیاری نهالهای کاج (Pinus eldarica)، زیتون (Olea europea) و آتریپلکس (Atriplex canescens)

این تحقیق در سالهای ۱۳۸۱-۱۳۸۰ به منظور بررسی تاثیر کاربرد پلیمر آکوازورب بر آبیاری نهالهای مختلف در ایستگاه تثبیت شن حسین آباد شهرستان قم، در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی (RCBD) و به صورت فاکتوریل در سه تکرار و با فواصل کاشت چهار متر  اجرا گردید. عامل اول شامل نهالهای کاج (Pinus eldarica)، زیتون (Olea europea) و آترپلکس (Atriplex canescens) بود. عامل دوم شامل سطوح صفر، یک و دو پلیمر آکوازورب (به ترتیب صفر، دو و چهار درصد وزنی خاک اطراف نهالها تا عمق ۵۰ سانتیمتری و فاصله آبیاری سه برابر نرمال) و شاهد با آبیاری نرمال بود. متغیرها و صفات درصد رطوبت خاک در اعماق ۲۵ و ۵۰ سانتیمتری قبل و بعد از آبیاری، قدرت بقا و شادابی نهالها در سه مرحله رویشی یک، سه و شش ماه پس از کاشت در کلیه نهالها اندازه گیری شدند. تجزیه واریانس داده ها و مقایسه میانگین سطوح مختلف عامل اول به روش دانکن نشان داد که میان گونه های تحت بررسی از نظر قدرت بقا و شادابی نهالها در سطح احتمال ۱%  تفاوت معنی داری وجود دارد. آتریپلکس، زیتون و کاج به ترتیب بیشترین نمره زنده مانی نهالها را در شش ماه پس از کاشت داشتند. همچنین میان سطوح مختلف کاربرد پلیمر در کلیه صفات به جز نسبت رطوبت خاک بعد از آبیاری به قبل از آن در عمق ۵۰ سانتیمتری، اختلاف معنی داری در سطح احتمال ۱% مشاهده گردید. کاربرد سطوح مختلف پلیمر تاثیر متفاوتی بر صفات تحت بررسی داشت. در کلیه صفات، سطح صفر پلیمر و شاهد (با آبیاری نرمال) در گروههای مجزا قرار گرفتند. سطح دو پلیمر بیشتر با تیمار شاهد در یک گروه قرار داشت. بنابراین استفاده از پلیمرهای مذکور را می توان به جای آبیاری نرمال در دوره استقرار اولیه نهالها توصیه نمود. همچنین سطوح یک و دو پلیمر از نظر کلیه صفات تحت بررسی در یک گروه قرار گرفته و اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند، بنابراین استفاده از سطح یک پلیمر دارای صرفه اقتصادی بیشتری خواهد بود. به طور کلی استفاده از پلیمر را در زمان کاشت نهال گونه های مذکور، به منظور کاهش میزان و تعداد آبیاری، با حفظ زنده مانی آنها می توان توصیه نمود.