بررسی اثرات تجویز متیل پردنیزولون بر ظرفیت ترمیمی بخش دیستال عصب سیاتیک قطع شده، در شرایط ترمیم عصب با تاخیر

مقدمه: دارو درمانی تیماری ارزان، در دسترس و غیرتهاجمی است که می تواند در اولین ساعات بعد از آسیب عصبی مورد استفاده قرار گیرد. اگرچه استفاده از برخی از داروها پس از آسیب عصبی منجر به تسریع روند ترمیم عصب می شود، اما نتایج عملکردی آنها هنوز رضایت بخش نمی باشد. از اینرو، هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات تجویز متیل پردنیزولون بر حفظ ظرفیت ترمیمی بخش دیستال عصب قطع شده، در شرایط ترمیم عصب با تاخیر بوده است. روش کار: عصب سیاتیک موش های صحرایی نر (۳۰۰-۲۵۰ گرم) قطع گردید و حیوانات متیل پردنیزولون سوکسینات (با دوز mg/kg ۲ (n=۸)) و سالین (کنترل، n=۸) را به صورت داخل صفاقی به مدت ۱ ماه دریافت کردند. در گروه شم (n=۵)، عصب فقط آشکار شد. بعد از یک ماه، عصب قطع شده با یک آلوگرافت ترمیم شد. چهارده هفته بعد از ترمیم عصب، ارزیابی های ریخت سنجی و میکروسکوپ الکترونی بر روی عصب انجام شد. یافته ها: در پژوهش حاضر، میانگین مساحت سطح مقطع فیبر، قطر فیبر، قطر آکسون و ضخامت میلین در بخش دیستال عصب در گروه متیل پردنیزولون به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (۰۱/۰ > P). همچنین اکثریت فیبرها در گروه متیل پردنیزولون دارای غلاف میلین طبیعی و هسته سلول های شوان طبیعی در میکروگراف های الکترونی بودند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد در موقعیت هایی که ترمیم فوری عصب با جراحی امکان پذیر نیست، تجویز متیل پردنیزولون باعث حفظ ظرفیت رژنراسیون آکسونی بخش دیستال عصب قطع شده می شود