جهانی شدن اقتصاد و ضرورت همگرایی اقتصادی منطقه ای ایران؛ مطالعه موردی: سازمان همکاری شانگ های

جهانی شدن اقتصاد و ضرورت همگرایی اقتصادی منطقه­ای ایران؛ مطالعه موردی: سازمان همکاری شانگ­های مهدی محمدزاده راوندی[۱]- حجت مهکویی[۲] چکیده: پدیده جهانی شدن اثرات بسیاری بر شاخص­های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی کشورها از جمله حاکمیت ملی کشورها، اقتصاد و گردش کالا و روندهای منطقه­گرایی و ائتلاف دارد. در این بین منطقه­گرایی، از جمله بازیگران­ جدید در روابط بین­الملل هستند که از نیمه دوم قرن ۲۰ و همزمان با جهانی شدن به سرعت گسترش یافته است. یکی از بزرگ­ترین و وسیع­ترین این منطقه­گرایی از لحاظ گستره جغرافیایی و جمعیت، سازمان همکاری شانگ­های است که در سال ۲۰۰۱ پایه­گذاری شد. تحقیق حاضر با روش تحلیلی به بررسی جهانی شدن و منطقه­گرایی به عنوان یکی از گزینه­های پیش روی ایران در این فرایند با تاکید بر سازمان شانگ­های می­پردازد. نتایج این پژوهش نشان می­دهد که در فرایند جهانی شدن ایران ناگزیر از ورود به ائتلاف­ها و منطقه­گرایی است و در این روند، حضور جدی تر در سازمان شانگ­های به دلیل سابقه تاریخی، همجواری ­جغرافیایی، حضور همسایگان موثر و قدرت­های بزرگ جهانی و بازار مصرف بسیار وسیع، ضروری است. واژگان کلیدی: جهانی شدن، جهانی شدن اقتصاد، منطقه­گرایی، سازمان همکاری شانگ­های [۱]- دانشجوی دکتری، جغرافیای سیاسی، واحد نجف­آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف­آباد، ایران mahdi_ravandi@yahoo.com [۲]- استادیار و عضو هیئت علمی، گروه جغرافیای سیاسی، واحد نجف­آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف­آباد،ایران: نویسنده مسئول  hojat_۵۹_m@yahoo.com