اثرات متفورمین بر میزان چربیهای خون در رتهای باردار هیپرگلیسمیک و نوزادان

چکیده زمینه و هدف: دیابت حاملگی نوعی عدم تحمل به گلوکز، به هر میزان می باشد که شروع و یا تشخیص اولیه آن در دوره بارداری است. متفورمین از دسته داروهای خوراکی مورد استفاده در درمان دیابت تیپ ۲ است و در بارداری از جمله داروهای کلاس B محسوب می شود. در این مطالعه، اثر متفورمین بر میزان چربیهای خون در رتهای مبتلا به دیابت بارداری و نوزادان آنها مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش کار: رتهای ماده از نژاد ویستار در ۵ گروه کنترل سالم، شم، کنترل دیابتی (هیپرگلیسمی) و گروههای تجربی تحت درمان با دوزهای mg/kg ۱۶۰ و ۳۰۰ متفورمین مورد مطالعه قرار گرفتند. القاء هیپرگلیسمی مشابه دیابت بارداری با تزریق روزانه دو بارگلوکز هیپرتونیک با دوز g/kg ۴ و به دنبال آن تزریق مدروکسی پروژسترون با دوز mg/kg ۳ به صورت داخل صفاقی از روز پنجم بارداری تا پایان دوره بارداری انجام شد. گروههای تجربی از روز ۵ بارداری روزانه mg/kg۱۶۰ و۳۰۰ متفورمین به صورت خوراکی همراه آب مصرفی دریافت نمودند. میزان تری گلیسرید، کلسترول تام، کلسترولLDL و کلسترول HDLسرم مادران در روزهای صفر، ۵، ۱۵و۲۰ بارداری و در نوزادان در روزهای ۱۵و۳۰ پس از تولد پس از یک ناشتای ۱۴ ساعته اندازه گیری شد. یافته ها: پس از تزریق گلوکز هیپرتونیک و مدروکسی پروژسترون، میزان گلوکز سرم در رتهای باردار هیپرگلیسمیک نسبت به گروه کنترل بطور معنی داری افزایش یافت (۰۵/۰p<). مقادیر تری گلیسرید، کلسترول تام و کلسترول LDL سرم در رتهای باردار هیپرگلیسمیک و نوزادان آنها نسبت به گروه کنترل بطور نسبی افزایش و مقدار کلسترولHDL کاهش یافت. درمان رتهای باردار هیپرگلیسمیک با متفورمین در دوزهای mg/kg۱۶۰ و ۳۰۰، مقادیر تری گلیسرید، کلسترول تام و کلسترولLDL سرم مادران و نوزادان را نسبت به گروه کنترل به طور نسبی کاهش و میزان کلسترول HDL را افزایش داد که البته این تغییرات معنی دار نبود. نتیجه گیری: بنظر می رسد مدل رت باردار هیپرگلیسمیک مدلی قابل انطباق با دیابت بارداری در انسان است و درمان با متفورمین درمانی قابل پذیرش و بدون عارضه برای مادران مبتلا به دیابت بارداری و نوزادان آنها است.