نگاهی به سیمای پس از باران کانون های گرد و غبار در استان خوزستان

کانون­ های گرد و غبار استان خوزستان به علت قرار داشتن در مناطق دشت رسوبی و رسوبات ریزدانه و تاحدودی یکنواخت یا شن­ زارها و نداشتن جهت­ های مختلف جغرافیایی از غنای گونه­ ای چندانی در مقایسه با مناطق شمالی و شرقی (بخش های کوهپایه ­ای و کوهستانی) استان برخوردار نیستند (اژدری و همکاران، ۱۳۹۴؛ دیناروند و همکاران، ۱۳۹۷). مشاهدات میدانی و مطالعات خاک شناسی منطقه طی سال­های ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۷ نشان می­دهد، تغییرات خصوصیات شیمیایی خاک از یک­سو، منابع آب قابل دسترس، بارندگی ­ها و دخالت­ های شدید انسانی سبب شده تا پوشش گیاهی گوناگونی در نقاط مختلف این دشت حضور یابند که سبب تنوع سیمای فصلی و پوشش گیاهی گردیده ­است (گزارش مطالعات جامع کانون­ های گرد و غبار، ۱۳۹۷؛ دیناروند و همکاران، ۱۳۹۷). مطالعه مشابهی در بیابان­ های جنوب مصر نیز انجام شد و عوامل موثر بر پوشش گیاهی، بافت خاک، میزان رطوبت، درصد شوری و قلیائیت خاک، مقدار مواد آلی و سطح آب در دسترس معرفی شدند(Salama et al, ۲۰۱۶). مساحتی معادل ۳۴۹۲۵۴ هکتار از دشت خوزستان منشاء کانون­ های تولید گرد و غبار است. این مناطق در قالب ۷ محدوده مشخص می­شوند  که عبارتند از: جنوب غرب هویزه، شمال و شرق خرمشهر، شرق و شمال شرق اهواز، جنوب و جنوب شرق اهواز،  محدوده بندر امام به امیدیه، محدوده ماهشهر به هندیجان، شرق هندیجان (گزارش مطالعات جامع کانون­ های گرد و غبار، ۱۳۹۷). بارش ­های گسترده در فصل پاییز، زمستان و بهار ۹۸-۱۳۹۷ سبب تحول و تغییر گسترده­ ای در سیمای طبیعت استان خوزستان و کانون­ های بیابانی گرد و غبار شد...