‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ تحلیل و بررسی برنامه ریزی آموزشی از طریق مدیریت درسی

هرگونه اظهارنظری در مورد اوضاع اجتماعی و فرهنگی جامعه ما مستلزم سنجش شاخص هایی است که معیارهای تحلیل در این حوزه ها قرار می گیرند. بخش اجتماعی و فرهنگی با تعیین متغیرها و شاخص های اعتماد، اخلاق و وجدان کاری، مشارکت پذیری، نظم پذیری، هنجارپذیری، مسئولیت پذیری که به سرمایه های انسانی و اجتماعی برمی گردند، به تجزیه و تحلیل شرایط اجتماعی برای توسعه اجتماعی و فرهنگی می پردازد. (شمس. منصور۱۳۸۲). اگر برنامه ریزی را مداخلات هدفمند آگاهانه و سنجیده انسانی در مسیر حوادث و فرایندها بدانیم که نتیجه آن ممکن است موفقیت آمیز باشد یا نه بر این اساس، برنامه ریزی فرهنگی را نیز می توان کوشش آگاهانه، سنجیده و سازمان یافته دولت برای ایجاد تغییر در وضع موجود ودستیابی به اهداف مطلوب در حوزه های مختلف فرهنگی دانست. برنامه ریزی بلندمدت زیربنایی ترین و بطنی ترین زیرساختها را در ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه شکل بخشیده و بستر عینی ترین و واقعی ترین تغییرات را در همه عرصه های توسعه پایدار قوام بخشد. این به معنای آن خواهد بود که برنامه ریزی های بلندمدت هرگز نباید در حد اهداف برنامه ریزی های میان مدتی که تاکنون در کشور ما صورت گرفته محدود باشد، بلکه باید علاوه بر توسعه کمی شاخه ای فرهنگی که از ضروریات هر توسعه واقعی است، ریشه ای ترین متغیرها و زیربنایی ترین زیرساختها را در بخش های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی متحول ساخته و مباحث آن عرصه را وارد مراحل و سطوح جدیدی سازد. به طوری که برنامه ریزی های بخش های مختلف میان مدت بتواند با استفاده از زیرساخت های پدید آورده توسط آن وارد مرحله ای جدید شده و تحولات عینی آن را گسترش داده و به ترکیبات جدیدی از بخش های دیگر دست یابد. بنابراین در بخش اجتماعی و فرهنگی آمایش سرزمین برنامه های هر دو حوزه زیربنایی و روبنایی ارائه و مطرح می شود.