مدل یابی روابط ساختاری ویژگی های شخصیتی با ادراک درد در زنان تحت عمل جراحی زایمان با میانجی گری ناگویی هیجانی

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی ناگویی هیجانی در رابطه بین ویژگی های شخصیتی و ادراک درد در زنان تحت عمل جراحی زایمان بود. روش مطالعه توصیفی- همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان تازه زایمان کرده به روش جراحی سزارین بیمارستان امام علی (ع) شهر آمل در نیمه دوم سال ۱۴۰۱ و نیمه اول سال۱۴۰۲ بودند که از بین آنها تعداد ۱۹۷ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های؛ پنج عاملی شخصیت نئو توسط مک کری و کاستا (۱۹۸۵) ، ناگویی هیجانی تورنتو بگبی و همکاران (۱۹۹۴) و ادراک درد وستهاون- ییل کنز و همکاران (۱۹۸۵) استفاده شد. جهت ارزیابی مدل پیشنهادی از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و Amos نسخه ۲۴ ،و برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که الگوی ساختاری پژوهش برازش مناسبی دارد و ناگویی هیجانی رابطه بین عامل های برونگرایی و توافق پذیری شخصیت با ادراک درد را به صورت منفی و رابطه بین عامل روان رنجورخویی شخصیت با ادراک درد را به صورت مثبت و معنادار میانجیگری می کند. و رابطه بین عامل روان رنجورخویی شخصیت با ادراک درد را به صورت مثبت و معنادار میانجیگری می کند. یافته های این مطالعه اهمیت نقش میانجیگر متغیرهای روانی و اجتماعی را در ارتباط بین ویژگی های شخصیتی و ادراک درد را در زنان تحت عمل جراحی زایمان نشان می دهد