بازنگری نظریه برنامه ریزی آگونیستی (مجادله ای)، نقش برنامه ریز در مواجهه با تعارض

رهیافت های برخاسته از تئوری برنامه ریزی آگونیستی (مجادله ای)، تعارض را در دموکراسی های کثرت گرا امری ذاتی می داند.نظریه های برنامه ریزی ارتباطی را به دلیل نادیده گرفتن چنین تعارضی و تکیه بیش از حد بر اجماع و همکاری مورد نقد قرار میدهند،این انتقاد منجر به تقسیم های سوگیرانه بین تئوری های برنامه ریزی آگونیستی (مجادله ای) و ارتباطی شده است. این مقاله اصول اساسیتئوری برنامه ریزی آگونیستی را ارائه میدهد و به نقد دیدگاه مثبت مغرضانه آن، تعارض به عنوان یک نیروی مولد و همچنین شکافقابل توجه بین نظریه و عمل آن می پردازد. به منظور گسترش دامنه و مقیاس برنامهریزی و پر کردن این شکاف بین تئوری و عمل،این مقاله بین سه نوع ایده آل برخورد با تعارض تمایز قائل میشود: اجتناب از تعارضی که مخل درک میشود، تعارض به عنوان فرصتیبرای مشارکت و ایجاد اجماع، پذیرش تعارض. این شیوه های منفعلانه، واکنشی و فعالانه برای برخورد با تعارض به تئوری هایبرنامه ریزی جامع-عقلانی، ارتباطی و آگونیستی (مجادله ای) اختصاص دارد. از آنجایی که این انواع ایده آل در عمل به شکل هایی باترکیب مختلفی رخ میدهند، چارچوب نظری ممکن است به درک و تحلیل سیاست برنامه ریزی کمک کند. در نهایت، مقاله برخی ازچالش ها و معضلات برنامه ریزی را با توجه به روند گذار جاری به سوی دموکراسی های کثرت گرا ارائه می کند.