بررسی عوامل عدم احراز اصالت در نماها و منظر شهری دوران مدرن؛ موردپژوهی: کلانشهر تهران

هر بنا یا شهری تنها به میزانی زنده است که به راه بی زمان ملتزم باشد. راهی بی زمان که بر گستره ای فرهنگی و اجتماعی خود را می نمایاند تا با تکرار الگوهایی ویژه از رویدادها در مکانی خاص عنصری هویت بخش در ساختار مکانی و زمانی باشد. با نگاهی به نماها و منظر شهری در ایران دریافت می شود که فضاهای شهری از تناسب، یکپارچگی و هماهنگی در نماهای شهری در مقیاس ساختمان و معماری بر خوردار نشده اند، چنانچه نمی توان مفهوم ماهوی همگون و در عین حال در انطباق با ساختار الگو در معماری و شهرسازی اصیل ایرانی را مشاهده کرد. از سویی دیگر معماری و منظر شهری علاوه بر تاثیرات فرهنگی که می پذیرد، خود نیز مولفه ای هویت ساز و فرهنگ آفرین بشمار می رود که بایستی در روند اندیشه انتقادی مورد ارزیابی و بازبینی کیفی قرار داده شود. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است که از ابزار گردآوری داده مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره برده است. بر این اساس در این مقاله تلاش شده است تا در قالب تبیین مفهوم هویت و ساختار آن در معماری و شهرسازی به بی-هویتی در نماهای شهری پرداخته شود و دلایل و چگونگی این بی هویتی را مورد ارزیابی قرار دهد و راهکارهایی اجرایی و راهبردی در زمینه برون رفت از این بی هویتی را در معماری ارائه دهد.