اختلالات اعتماد به نفس و کم حرفی دانش آموزان در مقطع ابتدایی (مطالعه موردی:عدم اعتماد به نفس و کم حرفی امیررضا)

علم از آن نقطه و آن زمان آغاز شد که بشر به فکر حل مسائل مختلف زندگی افتاد. به عبارت دیگر، تاریخ تولد بشر است. بشر اولیه برای حل مسائل و مشکلات خود از ابتداییترین مرحله شروع کرد و به کمک برخی از روابط تجربی قادر شد پیرامون خویش را کم و بیش بشناسد و بدین طریق پیچوتاب و فرازونشیب هستی آگاه شد یکی از این علوم، علم روانشناسی است. منظور از روانشناسی، علاوه بر پیشرفت علمی و صنفی بهبود بخشیدن به زندگی انسان نیز هست. این علاقه روزافزون روانشناسان به مسائل روزمره و علمی بشر، موجب شده استکه دانش ما در افراد، به ویژه کسانی که دچار مشکلات روانی هستند، به طور قابل ملاحظهای افزایش یابد. عدم سازش و وجود اختلالات رفتار ۱ در جوامع انسانی بسیار مشهود و فراوان است. در هر طبقه و صنفی و در هر گروه و جمعی، اشخاص نامتعادلی زندگی میکنند. بنابراین در مورد همه افراد، اعم از کارگر و دانش پژوه، پزشک و مهندس، زارع، استاد دانشگاه و غیره، خطر ابتلا به ناراحتیهای روانی وجود دارد. به عبارت دیگر هیچ فرد انسانی در برابر امراض مصونیت ندارد. رفتار کمحرفی و انزواطلبی،یکی از رفتارهای نسبتا شایع است که فرد را به شدت آزار میدهد و اگر درمان نشود فرد را به سمت و سوی مشکلات دیگری مثل عدم اعتماد به نفس، افسردگی، اضطراب و زودرنجی سوق خواهد داد. عدم احساس توانمندی و کمی عزتنفس و نیز ناتوانی در بروز احساسات، بیان افکار و نظریات، خود باعث جدایی فرد از فعالیتهای گروهی است. در سال تحصیلی اخیر بنده در در دبستان تختی با دانشآموزی به نام امیررضا برخورد کردم که دارای مشکل عدم اعتماد به نفس و کم حرفی و عدم ارتباط با سایرین بود. با توجه به مشکلات وی تصمیم گرفتم که علاوه بر برطرف نمودن مشکلات دانش آموز فوق آموزش پژوهی خود را نیز در این رابطه بنویسم.