بررسی کنایات در در ۱۰ قصیده ابتدایی دیوان فخرالدین عراقی

کنایه یکی از روش های اصلی بیان معانی و صورخیال است که برای پرهیز از وضوح سخن و اطناب کلام و نیز تاثیرگذار تر کردن سخن به صورت پوشیده گویی در گفتار و نوشتار به کار برده می شود. کنایه نوعی بیان غیر مستقیم است که در تاثیرگذاری سخن خواه منظوم و خواه منثور نقش مهم ایفا می کند. فخرالدین عراقی یکی از شعرای قرن هفتم هجری می باشد که شعرهایش بیشتر مضامین عرفانی دارد و از فن کنایه بسیار بهره برده و علاقه بسیاری به بیان غیرمستقیم کلام یعنی کنایه داشت. نویسنده این تحقیق سعی کرده این هنر بیانی را در قصاید این شاعر از جهت انواع کنایه بررسی کرده و مفهوم هر یک را بیان کند.