تعیین اثربخشی آموزش شفقت به خود بر حرمت نفس، بهزیستی، انعطاف پذیری و سرسختی روانشناختی افراد مبتلا به دیابت نوع ۲

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود بر حرمت نفس، بهزیستی روانشناختی، انعطاف پذیریروانشناختی و سرسختی روانشناختی افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی (پیش آزمون - پس۱آزمون با گروه کنترل) است. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیه افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به مراکزدرمانی تخصصی دیابت واقع در شهر نقده در سه ماه ه اول سال ۱۴۰۲ بود. در این مطالعه تعداد ۳۰ نفر به عنوان واحدهای نمونه گیری تعیین شدکه بصورت در دسترس و از بین داوطلبان انتخابو بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشو کنترل جایگزین شد.جهت گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر از پرسشنامه های حرمت نفس روزنبرگ (۱۹۸۹)، بهزیستی روانشناختی ریف (۲۰۰۲)، انعطاف پذیری روانشناختی دنیس و وندروال (۲۰۱۰)، سرسختی روانشناختی کیامرثی، نجاریان و مهرابی زاده هنرمند (۱۳۷۷) استفاده شد. در این پژوهش جلسات آموزش شفقت به خود بر اساس طرح درمانی گیلبرت (۲۰۰۹) در ۸ جلسه ۱ ساعته اجراشد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشانداد که آموزش شفقت به خود بر افزایش حرمت نفس افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ به میزان ۰/۲۵ واحد تاثیر دارد .(p<۰/۰۱) آموزش شفقت به خود بر افزایش بهزیستی روانشناختی افراد مبتلا به دیابت نوع ۲به میزان ۰/۲۲ واحد تاثیر دارد .(p<۰/۰۵) همچنین آموزش شفقت به خود بر افزایش انعطاف پذیری روانشناختی افراد مبتلا به دیابت نوع ۲به میزان ۰/۲۰ واحد تاثیر دارد .(p<۰/۰۵) اما، آموزش شفقت به خود بر سرسختی روانشناختی افراد مبتلا به دیابت نوع ۲تاثیر ندارد.