بررسی عوامل موثر بر نقش مدیر به عنوان مربی

تغییرات فراگیر در محیط کسب و کار، پیچیدگیهای نوظهور، و نیاز به انعطاف پذیری و سرعت بالا، موجب ناکارآمدی سبک مدیریت کلاسیک شده است. جایگزینی مدیر به عنوان مربی به دلیل توجه به ارتقاء افراد و سازمان به عنوان یک واحد یکپارچه تر و خلاقانه تر، امروزه به عنوان یک ضرورت مهم در مدیریت مطرح میشود. هدف از این پژوهش، بررسی شاخص های مدیر به عنوان مربی و ابعادآن به کمک مرور سیستماتیک پژوهش های انجام شده در این حوزه با تکیه بر روش پریزمااست. نتایج نشان میدهد که با توجه به تعاریف مربیگری مدیریتی تغییر رویکرد از مدیریت سنتی به مدیر به عنوان مربی یک پدیده حیاتی است که تاثیرات عمیقی بر محیط سازمانی و توسعه کارکنان دارد. با بررسی دقیق مهارتهای مربیگری و ابعادشان در ۱۸ مقاله علمی، دیدگاه ۷ موسسه و انجمن مربیگری معتبر و ۱ فصل کتاب انتخابی، هفت مهارت اصلی بر اساس میزان اهمیت، تاکید و تکرارشان در مقالات، برای انجام فعل مربیگری به صورت اثربخش، متمایز و همچنین عدم همپوشانی معرفی شدهاند. (امنیت و صمیمیت، ایجاد اعتماد، حضور، همدلی، گوش دادن فعال، پرسشگری موثر، هدف گذاری). این مهارتها در راستای توانمندسازی کارکنان با استفاده از روشهای کوچینگ و ایجاد فرهنگ سازمانی کارآمد نقشی کلیدی ایفا میکنند.