رابطه بین باور دینی و زیست اخلاقی با نقش میانجی هوش معنوی در دانش آموزان متوسطه دوم ناحیه یک شهرستان ساری

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه بین باور دینی و زیست اخلاقی با نقش میانجی هوش معنوی در میان دانش آموزان متوسطه دوم ناحیه یک شهرستان ساری بوده است . این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از نظر هدف کاربردی بوده است، جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان متوسطه دوم ناحیه یک ساری بوده که براساس جدول کرجسی و مورگان، از بین آنها ۳۵۸ نفر به عنوان نمونه با بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند .داده های مورد نظر بر اساس پرسش نامه باور دینی (۱۳۷۰) آلپورت و راس که در ایران توسط جان بزرگی هنجاریابی شده و با ضریب پایایی ۰/۷۴ و دارای ۲۱ سوال بوده و پرسشنامه هوش معنوی (۲۰۰۸) دارای ۲۴ سوال و ضریب پایایی ۰/۸۹ توسط یوسفی همسانی درونی آن موردتایید قرار گرفت و پرسشنامه زیست اخلاقی که توسط سرمد و همکاران ضریب پایایی آن ۰/۸۹ گزارش شد ، جمع آوری شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و معادله رگرسیون با استفاده از نرم افزار spss استفاده گردید. یافته های حاصل نشان داد که بین دو متغیر باورهای دینی و زیست اخلاقی ۰/۶۷ همبستگی وجود دارد بین دو متغیر باورهای دینی و هوش معنوی ۰/۳۳ همبستگی وجود دارد ، بین دو متغیر هوش معنوی و زیست اخلاقی ۰/۳۵ همبستگی وجود دارد همچنین ضریب رگرسیون نشان داد که وقتی هوش معنوی به عنوان یک متغیر میانجی بطور همزمان وارد می گردد همراه با باورهای دینی می توان تا ۰.۷۶ زیست اخلاقی را پیش بینی نمود ( باورهای دینی ۰/۶۲ و هوش معنوی ۰/۱۵) به عبارتی این دو متغیر باورهای دینی و هوش معنوی با ترکیب هم ۷۶ درصد واریانس زیست اخلاقی را تبیین می کنند.