تبیین مناسبات امنیتی حاکم بر روابط امارات متحده عربی و رژیم صهیونیستی و تاثیر آن برامنیت ملی جمهوری اسلامی ایران

تهدیدات امنیتی را بایستی اصلی ترین بحران موجود در منطقه غرب آسیا قلمداد نمود. این بحران بعضا بسترساز شکل گیری و تعمیق ائتلاف های امنیتی کشورها در برابر تهدیدات مشترک گردیده است. در این میان، امارات متحده عربی و رژیم صهیونیستی در جریانات پس از بیداری اسلامی و ارتقای جایگاه جمهوری اسلامی در منطقه، با مشترک قلمداد نمودن تهدیدات بالقوه ایران به صورت خاص و جبهه مقاومت شیعیان به صورت عام، به ائتلافی راهبردی در عرصه های امنیتی اقدام نمودند. از این رو تحقیق کنونی با بهره گیری از تئوری موازنه قوا و وموازنه تهدید به روش تحلیلی- توصیفی و منابع مکتوب و مجازی به دنبال ارائه پاسخی به سوال چگونگی «مناسبات امنیتی حاکم بر روابط امارات متحده عربی و رژیم صهیونیستی» می باشد فرضیه تحقیق کنونی تاکیدی است بر این مسئله که جمهوری اسلامی ایران تهدیدی مشترک بر امنیت و بقای رژیم صهیونیستی و امارات تلقی می گردد، به همین سبب، این مسئله بسترساز اصلی شکل گیری مناسبات امنیتی امارات و سران صهیونیستی گردیده است. یافته های تحقیق نشان دهنده این است که رژیم صهیونیستی با تاکید بر تعارض هویتی، جمهوری اسلامی ایران را بزرگترین تهدید بقای خود می انگارد. امارات نیز با تاکید بر تعارض منافع و نقش آفرینی محدود، احساس عقده حقارت عمیقی در قبال جمهوری اسلامی ایران می نماید. به همین دلیل، ائتلاف راهبردی صهیونیست ها و اماراتی ها با هدف تغییر ساختار امنیت منطقه(ژئوپلتیک خاورمیانه) صورت پذیرفته است که پیامدهایی برای جمهوری اسلامی دارد.