معاصرسازی محلات فرسوده شهر قزوین با هدف ارتقاء حس دل بستگی به مکان شهروندان

بافت های فرسوده و محلات تاریخی ، یکی از مسائل مهم در نظام شهرسازی کشور است ؛ به طوری که هر ساله بودجه قابل توجهی برای نوسازی و بازآفرینی این محلات صرف می شود. تجارب پروژههای گذشته نشان می دهد که علی رغم نوسازی ساختمانها و عرصه خصوصی ، جمعیت ساکن در این مناطق به سایر محلات شهر مهاجرت کردهاند. این پژوهش با طرح مفهوم حس مکان، به دنبال آن است وجوه مختلف زندگی شهری که سبب می شود مردمان در محله ای ساکن شوند یا از آن مهاجرت کنند، تبیین کند و نسبت به بقای سرزندگی محلات توجه داشته باشد. برای نیل به این منظور، این پژوهش از روش های مطالعه اسنادی و تحلیل محتوا به منظور بررسی ادبیات نظری و از روشهای استدلالی و توصیفی در راستای مقایسه شواهد و مفاهیم منتج از مطالعه اسناد استفاده کرده است . نتایج این پژوهش حاکی از آن است که حس مکان، مفهومی فراتر از کیفیت زندگی است که باید در بازآفرینی شهری مورد توجه قرار گیرد. حس مکان به کلیه ابعاد زیستی ، کالبدی ، فرهنگی - اجتماعی ، اقتصادی و زیست محیطی سکونت انسانها می پردازد و در ذیل هر بعد، شاخص هایی را به هدف ارزیابی برنامه ها و طرح های شهری ارائه می کند. در نتیجه ، بی توجهی به هر بعد، حس مکان را خدشه دار می کند و ساکنان اصلی مهاجرت می کنند.