تبیین الگوهای طراحی معماری در مراکز اجتماعی با رویکرد مشارکت اجتماعی

مشارکت و تعامل افراد در دنیای امروز از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد و به تبع آن ایجاد بستری مناسب برای تعامل افراد از جمله مسائلی است که امروزه در بسیاری از طراحی ها مدنظر معماران قرار گرفته است . مرکز اجتماعی می تواند یکی از ابزارهای توانمندسازی و جلب مشارکت مردمی باشد که با استقرار در محلات به عنوان تسهیل گر، سطح سلامت ساکنان محله را از طریق مشارکت همگانی و همکاری های بین بخشی ارتقا بخشد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی الگوهای طراحی در مرکز اجتمایی با رویکرد مشارکت اجتماعی انجام گرفته است . جامعه آماری این مقاله چهار مرکز اجتماعی در کشور انگلستان می باشد که با روش توصیفی _تحلیلی و گردآوری اطلاعات از طریق اسنادی و کتابخانه ای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند، سپس با بررسی معیارهای مشارکت اجتماعی در این نمونه ها با روش استدلال قیاسی به بیان الگوهای مورد نظر پرداخته شده است . به این ترتیب با توجه به الگوهای به دست آمده می توان نتیجه گرفت که مرکز اجتماعی با بهره گیری از پتانسیل های موجود در محل ، افزایش اعتماد به نفس مردم محل و قدرت خودکفایی افراد و ارتقاء فرهنگی و سطح کیفی محیط و افزایش حس تعلق سبب ایجاد اعتماد و افزایش احساس رضایت در افراد شده و در نتیجه در ارتقاء حس همکاری و استفاده از توانایی های بالقوه افراد موثر بوده و افزایش مشارکت اجتماعی را سبب می شود.