تحول گاهشماری ایرانی: مبانی تاریخی و اخترشناختی

گاهشماری رسمی ایرانی یک گاهشماری خورشیدی است که هم از نظر طول سال و هم از نظر نخستین روز سال نه بر قرارداد بلکه بر دو عامل طبیعی مبتنی است: الف) لحظه عبور مرکز خورشید از نقطه اعتدال بهاری طی حرکت ظاهری خورشید به دور زمین؛ و ب) بازه زمانی میان دو عبور ظاهری متوالی مرکز خورشید از آن نقطه. این دو عامل باعث شده است که ۱) آغاز گاهشماری ایرانی آغاز سال خورشیدی طبیعی باشد، ۲) طول سال آن طول سال خورشیدی باشد، و ۳)طول ماه آن بسیار نزدیک به زمان عبور خورشید از صورت های فلکی متناظر در منطقه البروج باشد. نویسنده در این مقاله نشان می هد که الف) مباحث مرتبط با این امور از پیشینه تاریخی برخورداراند، و ب) محاسبات روزآمد کامپیوتری، بر پایه انتخاب سال اعتدالی (یعنی ۲۴۲۱۹۸۷۹/۳۶۵ روز) به عنوان طول سال تقویمی، بهترین کبیسه بندی را به دست می دهد. بدین سان،بر مبنای اسناد تاریخی، داده های اخترشناختی، و محاسبات ریاضیاتی، گاهشماری ایرانی با بالاترین دقت ممکن استقرار می یابد، که این امر جایگاه برجسته منحصر به فردی به گاهشماری ایرانی در میان همه گاهشماری ها می بخشد.