رابطه لپتین سرم و مقاومت به انسولین در زنان چاق ایرانی

سابقه و هدف فرایند چاقی پیچیده است وعوامل متعدد از جمله دو هورمون کلیدی  لپتین و انسولین  در آن دخیل هستند. نقس هومئوستاتیک انسولین در ثبات انرژی  با مقاومت به انسولین کاهش می یابد. احتمال دارد  که لپتین و انسولین بر یکدیگر نقش تنظیمی داشته باشند. لذا، مطالعه حاضر به بررسی رابطه بین شاخص توده بدن، لپتین و انسولین  و مقاومت به انسولین پرداخته است. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی، ۱۴۰ زن در ۲ گروه مساوی با شاخص توده بدنی نرمال (۹/۲۴-۵/۱۸) یا چاق (BMI ≥ ۳۰) مورد بررسی قرار گرفتند. پس از ۱۰ تا ۱۲ ساعت ناشتایی، ۱۰ سی سی خون وریدی از افراد گرفته شد، قند خون با استفاده از گلوکز اکسیداز، انسولین و لپتین به روش الایزا اندازه گیری شد و شاخص HOMA-IR محاسبه شد و داده ها به صورت  میانگین ± انحراف معیار بیان گردید .   ۰۵ /۰> P معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بین گروه ها از نظر سطح لپتین تفاوت معنی داری وجود داشت و بین شاخص توده بدن و سطح لپتین پلاسمایی آزمودنی های مورد مطالعه همبستگی  مثبت شدید وجود داشت(۷/۰ r= و.۰۱/۰P<. همچنین بین لپتین سرم و انسولین ناشتا همبستگی مثبت متوسط وجود داشت (۰۵/۰r= و ۰۱/۰< P). از نظر HOMA-IR تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده شد که در افراد چاق بیشتر از گروه عادی بود). نتیجه گیری BMI عامل اصلی تنظیم سطح لپتین است. احتمالا پیوستگی سطح انسولین و لپتین به دلیل نقش تعیین کننده شاخص توده بدن بر هر دوی آنها است.