امکان سنجی قلمروپایی در مسکن معاصر به جهت خلوت گزینی ساکنین(محدوده مطالعاتی: آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران)

امروزه در کلانشهر تهران به دلایل متعددی مساحت آپارتمان ها تنزل یافته است که در این راستا توجه معماران در طراحی فضای داخلی مساکن معطوف به عملکردگرایی و استفاده هرچه بیشتر از فضاها گردیده که این مهم منجر به یکپارچگی قلمروها و تجاوز به خلوت ساکنین شده است. از این حیث هدف اصلی این پژوهش بررسی وضع موجود در آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه شهر تهران از منظر نحوه قلمروپایی و ارائه راهبردهای کاربردی به جهت خلوت گزینی در آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران می باشد. این پژوهش از نظر روش شناسی توصیفی-تحلیلی و پیمایشی است و محدوده پژوهش شامل تعدادی از آپارتمان مسکونی کوتاه مرتبه با مساحت پایین در شهر تهران است. جامعه آماری پژوهش شامل متخصصان در حوزه طراحی ساختمان های مسکونی، اساتید و پژوهشگران این حوزه می باشد. روش تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون T-Test، فریدمن، تحلیل عاملی و روش مدل سازی معادلات ساختاری می باشد. بر اساس نتایج حاصل از تحقیق، طراحان می توانند به منظور خلوت گزینی در مسکن آپارتمانی معاصر از طریق قلمروپایی، از هر سه مولفه کالبدی، معنایی و فرهنگی-اجتماعی به صورت توامان بهره بگیرند که به منظور پیاده سازی هر یک از مولفه های مذکور می توانند از راهبردهایی چون تفکیک قلمروهای خصوصی،نیمه خصوصی و عمومی و رعایت سلسله مراتب دسترسی به هریک از قلمروهای مذکور، رعایت اصل محرمیت در نظام ورودی آپارتمان ها، بهره گیری از مبلمان و چیدمان انعطاف پذیر در فضای داخلی آپارتمانها و... استفاده نمایند.