فناوری های جدید آموزشی و نقش آن در تعلیم و تربیت

یکی از دغدغه های نظام آموزشی کشور، مساله تعلیم و تربیت بوده و هست. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش فناوری های جدید آموزشی در تعلیم و تربیت بود واژه ای که فرایندی پیچیده را در خود جای داده و خانواده ها و نظام آموزشی مداوم در تلاش اند این فرآیند را با توجه به امکانات و ضروریات آن عصر، بهتر و سریع تر به سر منزل مقصود برسانند. در این میان، مدتی است که چالش تازه ای به نام استفاده از فناوری اطلاعات، پیش روی سیاست گذاران و دست اندرکاران نظام آموزشی کشور، از ابتدایی تا آموزش عالی، در سطح ملی و نیز مدارس و دانشگاه ها قرار گرفته است. روحیه نوجویی یا نوگرایی این سیاست گذاران و دست اندرکاران، آنها را واداشته است که با عجله و سرعت، نظام آموزشی کشور را به این فناوری مجهز سازند. از آنجا که میزان توفیق و کارایی این نهادهای آموزشی به طور مستقیم به نحوه درک، ارزیابی، برخورد و بهره گیری از این فناوری در پژوهش، برنامه ریزی و آموزش بستگی دارد و حرکتی چنین، بدون روشن شدن حیطه های مفهومی این فناوری امکان پذیر نمی باشد، لذا این مسئله انگیزه ای شده است که نگارنده تلاشی در حد توانایی برای طرح و روشن سازی برخی از جستارهای مفهومی به عمل آورد تا دیگر متخصصان را به تکمیل و غنی سازی آن قبل از سیطره این فناوری وادارد.