لزوم طراحی مرکز آموزش موسیقی با رویکرد معماری ایرانی

موسیقی و معماری دو هنر تجسمی هستند که ارتباطات عمیقی با یکدیگر دارند. این دو حوزه به طور همزمان و همان با توجه به جزئیات و الگوهای خاص خود احساسات و ارزشهای مشترک را به مخاطبان منتقل میکنند. هر چند موسیقی با پدیده شنوایی و معماری با پدیده بینایی بیشتر نمود می یابد ولی هر دو هنر از وجوه متشابه فراوانی بهره برده اند. موسیقی هنری است. انتزاعی که می تواند در ایجاد رابطه با عالم معنا نقش داشته باشد و معماری هنری کاربردی است که علاوه بر تامین نیازهای جسمی انسان می تواند پاسخ گوی نیازهای روحی او نیز باشد و معانی متعالی را انتقال دهد. در نگاهی دیگر قواعد و تناسبات در اعداد هندسه و موسیقی از دیرباز مورد توجه محققان بوده است. از اینرو میتوان در بررسی میان موسیقی و ریاضی، اقدام به تعریف معیارهایی مشخص نمود. معیارهایی که امکان تطبیق آنها با معماری وجود دارد. در کل موسیقی و معماری هر دو قادر هستند تا فضاها و تجربه ها را به طور شهودی و جذاب نمایان کنند و با استفاده از طرح ها مواد ساختمانی رنگ ها و صداها، محوریت احساسات و تاثیر پذیری را القا کنند معماری و موسیقی اصیل ایرانی تخصصی و جدی جای خویش را به هنرهای فانتزی و تجاری بخشیده اند. در این ورطه از زمان نیاز به یک تحول و دوباره نگری به این عرصه های هنری به شدت احساس میگردد تا بتوان نه تنها هنرهای اصیل و ارزشمند گذشتگان را احیاء نمود بلکه فضایی برای رشد و پرورش استعدادهای نهفته ایجاد کرد. این پژوهش از آنجایی که به بررسی و توصیف بنیادی و همه جانبه در خصوص مجتمع آموزش موسیقی ایرانی با رویکرد معماری ایرانی میباشد از نوع توصیفی تحلیلی و همچنین با توجه به هدف پژوهش از نوع کاربردی محسوب می شود.