بررسی گونه شناسی طارمه در بافت معماری بوشهر

فضای نیمه باز یکی از عناصر معماری مناطق گرم و نیمه مرطوب است که در این میان می توان به شناشیل و طارمه اشاره کرد. این تحقیق پ پرکاربرد ترین آنها نوع درونی معرفی شده است. همچنین طارمه ها از لحاظ محصوریت نیز به سه نوع از سه طرف باز و یک طرف بسته از دو طرف باز و دو طرف بسته و یک طرف باز و سه طرف بسته دسته بندی میشوند. همچنین طارمه های بوشهری از لحاظ شکل ظاهری و فرم به چهار نوع خطی که خود شامل مستطیلی ذوزنقه و غیر منتظم ال شکل یو شکل و چهار بر گونه بندی میشوند که در بین آنها نوع خطی مستطیلی کاربرد بیشتری دارد جهت غالب قرار گیری طارمه ها جنوب و غرب است و در تمام بناهایی که در کنار دریا قرار دارند یک طارمه در جهت دریا وجود دارد که این مساله دال بر نقش اقلیمی طارمه در بنا است. مطالعه در این مقاله با هدف گونه شناسی طارمه به عنوان یک فضای نیمه باز است که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به معرفی و بیان ویژگی های این عنصر معماری در یافت تاریخی بوشهر می پردازد. روش گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای است. پژوهشی که به صورت مطالعه اسناد و پیشینه تاریخی بررسی نمونه موردی و تدوین گونه های مختلف طارمه است. در این تحقیق فضای طارمه با هدف بهره مندی از جنبه های مختلف به عنوان عنصر اقلیمی معماری و عامل ایجاد دسترسی و حریم کاربرد داشته و شکل هندسی و محل قرار گیری آن بر اساس جهت گیری نسبت به دریا و دریافت باد غالب متفاوت است.