مقایسه تحلیل ظرفیت آزادراه ها بر مبنای پارامترهای قابلیت اتکا

به کارگیری روش های سنتی تحلیل ظرفیت آزادراهی سال هاست از کاربرد زیادی برای ارزیابی و تصمیم گیری در ارتباط با روش های مدیریت عرضه و تقاضا برخوردار هستند. در نگاه سنتی ظرفیت آزادراه ها به عنوان بیشترین تعداد خودرویی که در واحد زمان از مقطع مسیر عبور می کند، تعریف می شود. با استفاده از این تعریف و در قالب دستورالعمل ظرفیت راه های سال ۲۰۰۰ برای شرایط تعریف شده موردنظر، ظرفیت به عنوان مقداری ثابت فرض می شود. این در حالی است که این روش ظرفیت مشخص شده، عملکرد واقعی تسهیلات را با دقت زیادی نشان نمی دهد. بلکه تنها یک تخمین کلی از حداکثر جریان واقعی را تشکیل می دهد. هدف این مطالعه شناسایی و نیازسنجی به کارگیری معیارها در مقایسه با روش های سنتی ارزیابی عملکردی معابر است. در این ارتباط، نسبت به انجام یک مطالعه موردی براساس اطلاعات برداشت شده از یکی از مقاطع بزرگراه حکیم اقدام شد. نتایج دو ساعت متوالی ۶ تا ۸ صبح نشان دهنده این بود که میزان حجم به ظرفیت در ساعت ابتدایی بیشتر است. هم چنین میزان قابلیت اتکای سفر در ساعت ابتدایی بیشتر است.