بررسی خودبیمارانگاری و عوامل موثر بر آن در کارکنان ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی شیراز طی بحران ویروس کرونا (کووید (۱۹

مقدمه: کرونا ویروس جدید موسوم به کووید-۱۹، یک تهدید بیولوژیکی است که به دلیل کمبودن دانش علمی در مورد کنترل۱بیماری، فشارهای روحی و روانی گستردهی برای جوامع مختلف به دنبال داشته است. پژوهش حاضر با هدف بررسیخودبیمارانگاری و عوامل موثر بر آن در کارکنان ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی شیراز طی بحران ویروس کرونا (کووید (۱۹ انجام پذیرفت.روشکار: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی بصورت مقطعی در سال ۱۴۰۰ انجام شد. ۳۱۸ نفر از کارکنان در مطالعه شرکت داشتند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه استاندارد ایوانز بود. داده ها با استفاده استفاده از آزمون های t-test، ANOVA ، و ضریب همبستگی پیرسون با بهره گیری از نرم افزار SPSS۲۳ تحلیل گردید.یافته ها: خودبیمارانگاری ۲۰/۱۳ درصد از کارکنان خفیف، ۵۷/۸۶ درصد متوسط و ۱/۵۷ درصد شدید بود. میانگین نمره تاب آوری کارکنان مورد مطالعه برابر با ۴۸/۶۷ ± ۷/۲۱ بدست آمد که بیانگر سطح متوسط این متغیر در میان کارکنان بود. بین خودبیمارانگاری با متغیرهای سن (P=۰/۰۰۲)، جنسیت (P=۰/۰۰۱)، وضعیت تاهل (P=۰/۰۱)، و سطح تحصیلات (P=۰/۰۲) رابطه آماری معناداری وجود داشت.نتیجه گیری: خوبیمارانگاری کارکنان در سطح متوسط برآورد گردید که یکی از دلایل این اختلالات میتواند بحران فعلی کروناویروس (کووید-(۱۹ باشد. لذا ارتقاء سطح داش و آگاهی کارکنان در شرایط فعلی بحران کروناویروس (کووید(۱۹ پیشنهاد میگردد.