نقش واسطه ای شفقت به خود در رابطه بین خودشناسی انسجامی با نیازهای بنیادین روان شناختی در دانشجویان

این پژوهش با هدف تعیین نقش واسطه ای مهرورزی به خود در رابطه بین خودشناسی انسجامی با نیازهای بنیادین روان شناختی در دانشجویان انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع پژوهش های همبستگی مبتنی بر روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی ۳۰۰۰ دانشجو دانشگاه پیام نور شهرکرد واحد لردگان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تشکیل دادند. برای تعیین حجم نمونه با توجه به تعداد متغیرهای مشاهده شده و تخصیص ضریب ۳۰ (۹ متغیر مشاهده شده در مدل)، و با احتساب احتمال وجود پرسشنامه های ناقص ۳۰۰ نفر به عنوان حجم نمونه به روش در دسترس انتخاب گردید. جهت سنجش مولفه های پژوهش از مقیاس شفقت به خود قربانی و همکاران (۲۰۰۸)، پرسشنامه نیازهای بنیادی روان شناختی از لاگاردیا و همکاران (۲۰۰۰) و پرسشنامه مهرورزی به خود ریس و همکاران (۲۰۱۱) استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با روش معادلات ساختاری مبتنی بر معادلات رگرسیون انجام شد. یافته های پژوهش نشان دادند که مسیر نیازهای بنیادین روان شناختی و خودشناسی انسجامی مثبت، مسیر نیازهای بنیادین روان شناختی و مهرورزی به خود مثبت و مسیر مهرورزی به خود و خودشناسی انسجامی نیز مثبت است (P≤۰.۰۱). نتایج به دست آمده نشان داد که متغیرهای نیازهای بنیادین روان شناختی با میانجی مهرورزی به خود به صورت مستقیم و غیرمستقیم دارای ضریب تبیین یا پیش بینی ۳۹/۰ درصدی از متغیر خودشناسی انسجامی هستند. به این معنی که بهبود نیازهای بنیادین روان شناختی با تاثیر بر مهرورزی به خود موجب بهبود خودشناسی انسجامی می شود.